Hee allemaal,

Wat me opvalt is dat ik op Sri Lanka heel anders leef dan thuis. Dat is natuurlijk logisch maar vooral mijn gedachten waren echt in een hele andere wereld. Ik had niet de zorgen die ik thuis wel heb en was alleen maar bezig met het nu. Dit was zo'n heerlijk gevoel! Je plant wat je wil gaan doen daar en denkt na over de komende dagen. Maar niet over de volgende maanden omdat dat weer heel anders is dan daar. Als ik nadenk over Durendael lijkt het zo ver weg. Terwijl ik 3 maanden geleden net mijn examens heb afgerond. Erg raar om te bedenken dat je mind set zo erg veranderd. Het gaat weer wennen worden om in het Nederlandse leventje terecht te komen en te beginnen aan mijn tijd als student.

Woensdag ben ik heeel vroeg opgestaan en heb ikom 2.00de tuk tuk genomen naar World's End. Dit was een soort van laatste echte uitstapje voor mij hier in Sri Lanka. Samen met Jolijn (Nederland) heb ik 4 1/2 uur in de tuk tuk gezeten om uiteindelijk aan te komen bij het begin van onze wandeling. De rit was een hele survival tocht. Toen we een uurtje weg waren uit Kandy werd het erg koud buiten. Ook was er een dikke mist opgetrokken waardoor het door het vocht nog kouder werd. We hadden een soort van windzeil aan de zijkant van de tuk tuk maar dit bleef niet goed zitten en daardoor werden we niet echt warm. Gelukkig had ik een poncho bij me die we over onze benen konden knopen om de warmte wat binnen te houden. Ook merkten we dat de tuk tuk chauffeur op een gegeven moment niet meer zo zeker was van zijn zaak en aan mensen ging vragen hoe we moesten rijden. Dit gaf Jolijn en mij natuurlijk niet het meest geruststellende idee. Maar thank god voor Google maps en zo konden we een beetje volgen of we wel de goede kant op gingen. Dit was vooral handig toen de chauffeur ineens een verlaten, steil en onverharde weg in ging. Toen hebben we dankzij Google maps hem om laten draaien en zijn we de 'normale' weg weer op gegaan. Uiteindelijk gelukkig toch rond 6.30 aangekomen bij Horton Plains, het natuurgebied van onze wandeling naar World's End. Bij de entree werden onze tassen doorzocht naar plastic zakjes en deze werden weg gegooid, hiervoor kregen we een papieren zak terug die denk ik milieu vriendelijker was. Ook de etiketten van onze flesjes werden eraf gesneden en weg gegooid. Deze strenge inspectie verraste me wel erg na alle mensen die van alles op straat gooien en de duizenden vuurtjes van afval die ik in Sri Lanka heb gezien. Het deed me goed om te zien dat ze hier echt hun best deden het natuurpark mooi en schoon te houden. De wandeling duurde ongeveer 3 uur incl fotoreportages bij de bezienswaardigheden ;) Jolijn en ik hadden namelijk beide onze camera's bij ons en die konden we hier perfect gebruiken. De wandeling was zo mooi!! Het landschap was erg divers en het de bossen deden me denken aan Oostenrijk of Zwitserland ipv Sri Lanka. Ondertussen kwamen we langs Baker Falls, een erg mooie waterval en World's End en mini World's End. De naam deed de klif zeker eer aan want het leek net of je op het einde van de wereld stond. Het was prachtig!! En ik was erg blij dat we het advies van de reisboekjes op hadden gevolgd om vroeg te starten met de wandeling aangezien we nu een prachtig en helder uitzicht hadden. Op zulke momenten voel ik mezelf intens genieten en dat is heerlijk. Ondanks de vele Chinese families die duizenden foto's namen van zichzelf, hebben Jolijn en ik ook genoeg mooie foto's kunnen nemen. Ik ben heel blij dat ik dit nog heb kunnen zien. Helemaal na het teleurstellende uitzicht van mist op Adam's Peak. De wandeling was prima, met zandpad en stukken met grote keien dus dat maakte het avontuurlijk en leuk. De terug weg met de tuk tuk was een stuk minder erg doordat het weer was opgeklaard en we in onze korte mouwen shirtjes konden zitten. Onderweg stopte de bestuurder om ons verse warme melk met suiker te geven. Dat was aardig, misschien een goedmakertje voor de heen weg haha.Om 14.30waren we weer terug in Kandy. Moe maar voldaan hebben we toen wat gerust, gelezen, mijn allerlaatste handwasje gedaan en hebben we onze mega mango gegeten. Ik merk dat ik in de eerste weken hier alleen maar bezig was met van alles en nog wat de hele dag. Ik heb bijna alles wat ik wilde zien wel gezien en heb de laatste dagen daarom rustig genoten van mijn tijd in Sri Lanka.

Donderdag ben ik met Jolijn Kandy in gegaan. We zijn naar een restaurantje gegaan waar we konden chocolade fonduen om m'n laatste dagje in Kandy te vieren. Zoals ik al vertelde zitten de mensen al vroeg klaar voor het festival en kun je dus precies zien welke route de parade die dag neemt. Omdat het donderdag de laatste dag was van de Esala Perahera was de optoch 's middags ipv 's avonds. De mensen zaten ook in de straat van ons restaurantje maar doordat de stoelen bij het raam van het restaurant niet verhuurd werden om op te zitten, wat normaal wel gebeurd, dachten we dat de parade waarschijnlijk niet langs deze plek zou komen. Maar toen we heerlijk aan het genieten waren van onze chocolade fondue kwam de optocht precies voor onze neus voorbij! We hadden dus zicht van boven, omdat we op de tweede etage zaten, met airconditioning, lekker eten, leuk gezelschap van 3 Fransen en geen drukte om ons heen. Het was perfect! Ook leuk om een keer de optocht in het licht te zien ipv in het donker. Het was een geslaagde dag!

Vrijdag heb ik in de ochtend afscheid genomen van iedereen. Dit was natuurlijk weer niet zo leuk maar ik was ondertussen gewend aan afscheid nemen van de vrijwilligers. Alleen raar om te bedenken dat ik, na 6 weken andere mensen uitzwaaien, degene was die weg ging. Ik heb hierna in ongeveer 4 uurtjes de bus genomen naar Negombo. Eenmaal aangekomen bij de bushalte vlakbij mijn hostel moest ik nog op zoek naar het hostel. Dit duurde iets langer dan ik had verwacht. Na een aantal mensen om hulp te hebben gevraagd en ik verschillende antwoorden had gehad zoals het is nog 2,5 km verderop en ik heb nog nooit van dat hostel gehoord ben ik uiteindelijk toch aangekomen bij het Hangover Hostel waar ik een nachtje zou overnachten. Ik kwam hier in de middag aan en heb toen wat gerust, er was namelijk niet echt iets te beleven in de omgeving van het hostel. Gelukkig was er wel een redelijk goed lokaal restaurant te vinden op 10m afstand van het hostel. Hier heb ik ´s avonds rijst (ze hadden niets anders) gegeten. Ik sliep in een dorm met 4 bedden. Naast het killen van mijn overgebleven data op mijn Sri Lankaanse sim kaart met Netflix heb ik ook nog veel gekletst met de Italiaan die in mijn dorm sliep. Zo zie je maar weer hoe gemakkelijk je overal nieuwe mensen leert kennen en je je dus eigenlijk nooit alleen voelt. Ik ben alleen naar Sri Lanka gekomen maar heb me in de tijd hier geen enkel moment echt alleen gevoeld, dat vind ik echt heel bijzonder.

Zaterdag ochtendheb ik na een slechte nacht slapenom 6.30de tuk tuk genomen naar het vliegveld. Gelukkig hoefde ik nog maar 10 minuten met de tuk tuk om hier te komen en dat gaf een gerust gevoel. Bij het inchecken hoorde ik dat de eerste vlucht voor mij van Colombo naar Dubai een uur vertraagd zou zijn en daar was ik niet heel blij mee aangezien mijn tussenstop 1 uur en 50 minuten was en ik nu dus zal moeten haasten op het grote vliegveld van Dubai. Maar met de gedachte dat de mensen je meestal begeleiden naar je volgende vliegtuig als je vertraging hebt gaf me een beter gevoel. Dit goede gevoel verdween jammer genoeg weer toen mijn mobiel crashte en voor een halfuur niet meer aan ging. Gelukkig uiteindelijk toch weer aan de praat gekregen. De terugweg is verder goed verlopen en ik heb de overstap gehaald. Er stond inderdaad een stewardess met een bordje die ons via een aparte security versneld naar het andere vliegtuig leidde. Eenmaal aangekomen was het erg fijn om Max, Sofie, papa en mama weer te zien. Toch wel een goed gevoel om weer thuis te zijn :)

Ik heb vannacht (zaterdagnacht) niet heel goed geslapen. Vooral denk ik door het grote tijdsverschil met Sri Lanka. Het is toch wel een erg raar gevoel om weer thuis te zijn, ik heb helemaal niet het idee dat ik 6 weken weg ben geweest. Toch deed het gevoel dat ik kreeg bij het heerlijke ontbijt met yoghurt en de Hollandse kost als avondeten me er weer aan terug denken dat ik toch wel erg lang van huis was geweest.

Het is zo rustig hier in Nederland! Ik ben het niet gewend om met de auto te rijden en bijna niemand tegen te komen. Echt even wennen na 6 weekjes.

Deze geweldige reis waar ik zo lang naar heb uitgekeken zit er alweer op en was erg speciaal voor mij, ik ga het dan ook nooit vergeten. Ik heb het mooie Sri Lanka kunnen ontdekken als vrijwilliger en hiermee op een manier waarop ik veel meer ondergedompeld werd in de cultuur en het échte leven in Sri Lanka. Ik ben erg dankbaar dat ik dit heb mogen mee maken en vooral blij met alle geweldige mensen die ik heb leren kennen. Het heeft me heel wat uurtjes werken gekocht over de laatste jaren maar dat was het zeker waard. Ik had dit voor geen goud willen missen. Stiekem ben ik ook wel erg trots op mezelf want het was toch wel een hele uitdaging om zo in mijn eentje naar Azië te reizen, wat ben ik blij met deze ervaring en heb ik veel geleerd. Niet alleen over Sri Lanka en andere nationaliteiten maar ook vooral over mezelf, wat voor persoon ik ben en wat me nu echt gelukkig maakt.

Komende week ga ik verhuizen naar Nijmegen en breekt er een nieuwe periode in mijn leven aan, namelijk de periode als student die mij leidt naar mijn droomberoep: arts. Ik heb er erg veel zin in! En hopelijk kan ik dit combineren met nog veeeeel meer mooie reizen.

Het witte stickertje bij Sri Lanka op mijn wereldkaart heb ik rood gekleurd wat betekent dat ik er geweest ben, hopelijk kan ik nog veeeeel meer witte stickertjes op andere plekken in de wereld rood kleuren. Op naar het volgende avontuur!

Ik bedank iedereen voor alle leuke reacties en het volgen van mijn blog. Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben en ik jullie zo toch nog een beetje mee op reis heb kunnen nemen.

Heel veel liefs van Greetje

PS. Ik zal komende week ergens mijn fotomapje op deze blog nog aanvullen met foto's van mij camera

Zondag heb ik een soort van chill dagje gehad. Was ook wel nodig na al dat reizen de dagen ervoor. Vilemo (Zweden), Caitlyn (San Francisco, Noord Amerika), Adelaine, Solaine (beide Frans) en ik zijn rond 11.00 Kandy in gegaan om te lunchen. We hebben heerlijk gegeten in een vrij luxe restaurant. Ik had Indiaas eten besteld en het was zo lekker!! Zelfs de rijst smaakte super. We krijgen de laatste dagen steeds meer pasta hier bij het vrijwilligershuis. Dus dan is rijst niet zo erg meer. En het gaat er vooral om wat bij de rijst zit, de milde Indiase curry met scampi's was namelijk heeeerlijk. Hierna zijn we met z'n vijven nog even Kandy in gegaan om wat souvenirs, fruit en mijn zoveelste kokosnoot te kopen. 'S avonds hebben we nog wat spelletjes gedaan. Het was een fijn rustig dagje.

Maandag was het weer tijd voor het Disabled home. De dag was vrij hetzelfde als de andere dagen; meditatie, school, eten, lange pauze en een uurtje liefde. Verder heb ik die dag ook niet veel meer gedaan.

Vandaag (dinsdag) was het alweer mijn laatste dag vrijwilligen. Met pijn in mijn hart heb ik afscheid genomen van de gehandicapten en in het speciaal van Patty, wat heb ik van haar gezelschap genoten. Ik zou haar zo graag mee willen nemen naar huis en voor haar zorgen. Ook zou ik graag willen dat ze een operatie krijgt om haar gehemelte te dichten zodat ze normaal haar mond kan sluiten en hierdoor geen complicaties oploopt. Het is voor haar namelijk zo makkelijk om ziek te worden op deze manier.

Ik heb een erg leerzame tijd gehad bij het Disabled home. Ik heb nog meer onder ogen gezien hoe blij ik mag zijn met de gezondheidszorg in Nederland. Ook heeft het me geleerd dat deze mensen, ondanks hun handicap, misschien wel nog gelukkiger zijn dan heel veel mensen op deze wereld. Ik heb onwijs genoten van hetgeen wat wij als vrijwilligers voor hen kunnen betekenen. Deze mensen zijn al super blij met een hand om vast te houden of een knuffel. Ik ben erg dankbaar dat ik dit heb mogen ervaren en dat ik echt iets heb kunnen betekenen daar.

(Ik mag geen foto's van de gehandicapten op het internet plaatsen maar als je mijn super lieve foto met Patty wil zien kan dat in mijn fotoboek die ik thuis ga maken :) )

Na het Disabled home zijn Sara (Engeland) en ik nog even Kandy in geweest. Op de terugweg naar het vrijwilligershuis kwamen we 2 olifanten tegen op een verborgen veld. Deze olifanten doen mee in de optocht van het festival en worden hier overdag neer gezet. Eentje lag op zijn zij en werd gewassen. Er waren ook enkele locals aan het kijken maar geen toeristen, er komen op deze plek namelijk bijna geen toeristen. We hebben zelfs de olifant aangeraakt! Dat was wel even een ervaring :) Het was grappig om te zien dat de andere olifant heel rustig wat bladeren stond te eten met op 10 meter afstand een groep jongens die aan het voetballen waren. Ik vond dat de olifanten er goed uit zagen en daar was ik blij mee.

Nog maar 4 nachtjes te gaan hier en dan ga ik na 6 weken weer terug naar Nederland. De laatste nacht slaap ik in een hostel in Negombo om dichter bij het vliegveld te zijn. Ik heb namelijkzaterdag om 10.05Sri Lankaanse tijd mijn vlucht. Ik kom als het allemaal mee zitzaterdag om 19.45aan in Nederland. Ik kijk ernaar uit om iedereen weer te zien!

Groetjes vanuit hier!!

Woensdag was weer een nieuwe dag bij het Disabled home. Dit keer werd ik in een ander klasje ingedeeld, in deze klas zaten zwaar gehandicapten. Ze zaten allemaal in een rolstoel. Met hen kon je niet echt schilderen ofzo en daarom ging het bij deze mensen vooral om persoonlijke aandacht. We hebben ze ook nog verzorgd, hun nagels geknipt en een hoofd en hand massage gegeven met body lotion. Dit vond ik allemaal wel wat dubbel. Aangezien sommigen hun hand niet wilden geven om te knippen en anderen trillende handen hadden. De coördinator van dit klasje was dit natuurlijk gewend en durfde de handen wat steviger te pakken. Maar ik ken de mensen nog niet goed genoeg en weet niet hoe ze erop zullen reageren. Ook het masseren was een beetje too close voor mij. Het voelde niet heel relaxt op het begin maar na een tijdje merkte je dat de mensen het fijn vonden en denk je niet meer zoveel na over wat jij als persoon ervan vindt. In het liefde uurtje na de pauze heb ik weer met Patty gespeeld. Ik vind het zo erg dat zij hier zit. Want ze is alleen lichamelijk gehandicapt in haar gezicht, handen en voeten. Mentaal is ze gewoon gezond maar ze zit hier wel tussen alleen maar geestelijk gehandicapten. Misschien dat haar ouders niet voor haar wilden zorgen en haar hebben achtergelaten, dat weet ik niet maar als ik er over nadenk is het vreselijk dat ze hier zit. Mam, zullen we haar adopteren? ;)

Na het vrijwilligerswerk ben ik nog de stad in gegaan met Julia (Oostenrijk), Sylvia (Oostenrijk) en Adelaine (Frankrijk) en hebben we wat gedronken. In de avond heb ik mijn tas ingepakt en ben ik vroeg naar bed gegaan. Ik stond namelijkdonderdagochtendom 3.00op om naar Maria te gaan om nog wat tijd met haar te besteden voordat zij zaterdag naar huis vloog.Om 5.00ging de directe trein naar Ambalangoda (waar Maria te vinden is) gelukkig moest Bettina (Oostenrijk) naar Colombo en nam ze dus dezelfde trein. Daardoor hoefde ik niet alleen in het donker naar het treinstation. Want dat had ik niet veilig genoeg gevonden. Nadat ik had gewacht voor Bettina omdat ze zich had verslapen (jeej) waren we gelukkig toch nog op tijd voor een zit plekje in de trein. Ik had namelijk niet heel veel zin om van 5.00 tot 10.00 te staan.. De treinrit was weer vol entertainment, mooie uitzichten en leuke taferelen van de locals. Eenmaal aangekomen in Ambalangoda stond Maria me al op te wachten. Het was heel leuk om elkaar weer te zien en bij te kletsen over wat er was gebeurd de voorgaande 2 weken. We hebben toen samen de bus genomen naar Galle, dit is een klein stadje met een Nederlands fort en een oud gedeelte van deze tijd. Het leek net alsof ik in Italië of Spanje was en niet op Sri Lanka. Het was er lekker rustig en dat was heerlijk na alle drukte in Kandy door het festival. We hebben rondgelopen in Galle en wat gedronken en geluncht. Hierna rond 15.00 hebben we de bus genomen naar Mirissa. Hier zijn we meteen naar ons hotel gegaan. Het hotel was 2 min loopafstand van het strand gelegen en zag er goed uit. Vooral voor het bedrag dat we ervoor moesten betalen, erg goedkoop, ongeveer €10 voor 2 nachten incl ontbijt. We hebben gedineerd op het strand en dat was heerlijk.

Vrijdag hebben we een stranddagje gehouden en hebben we wat rondgekeken in Mirissa. Al waren er alleen een paar kleine winkeltjes.

Zaterdagochtendwas het alweer tijd voor mij om naar Kandy te gaan en voor Maria om naar het vliegveld te gaan.. Het was heel fijn om nog tijd met Maria te besteden en zo hebben we elkaar nog beter leren kennen. Het afscheid was niet leuk maar ik weet zeker dat we contact zullen houden en elkaar nog gaan zien.

Om terug te gaan naar Kandy had ik een hele tocht voor de boeg. Eerst nam ik in 15 minuutjes de bus naar Matara. Daar heb ik in 2 uur de speed bus genomen naar Colombo. Deze bus gaat over de snelweg en was dus veel sneller dan de lokale bus. Hierna heb ik in 5 uur de lokale bus naar Kandy genomen. De speed bus was heel wat relaxter dan de lokale bus natuurlijk, ondanks dat in beide bussen de Sri Lankaanse muziek weer zo hard stond dat ik mijn eigen muziek bijna niet meer kon horen... De lokale bussen zijn zo druk! Altijd is de bus helemaal vol en staan er veel mensen opgepropt in het gangpad. En als je (zoals ik) een stoel hebt aan het gangpad krijg je tassen, billen en ellebogen in je gezicht.. Maar goed zo zit je wel midden in het echte Sri Lankaanse leven én het is mega goedkoop. De bus van Colombo naar Kandy kostte me maar ongeveer 1€. Uiteindelijk rond 15.00 aangekomen in Kandy heb ik hier geluncht en wat rondgelopen. Maar al snel werd ik gek van alle mensen die al sinds 13.00 ofzo klaar zitten op het trottoir voor het festival en ben ik naar het vrijwilligershuis gegaan. Hier heb ik gechillt en mijn kleren gewassen. Die stonken namelijk erg door het strand. Het was in Mirissa namelijk constant heet en vochtig. Niet echt een combinatie om je fris in te laten voelen. Maar na het wassen ruik je dat gelukkig niet zo erg meer. Al kan ik niet beschrijven hoe graag ik de wasmachine thuis weer wil gebruiken haha.

Zaterdagavondheb ik nog gezellig gekletst met het Zweedse meisje op mijn kamer (waarvan ik haar naam niet uit kan spreken) en ben ik daarna vroeg gaan slapen. Ik was kapot van het reizen en ook moe doordat ik de nacht vantevoren slecht had geslapen.

Nu is het alweerzondagochtend. Mijn laatste weekje is aangebroken. Ik heb erg veel zin om iedereen thuis weer te zien en ben daarom blij dat ik zaterdag naar huis ga. Al ga ik het hier natuurlijk ook erg missen zodra ik thuis ben. Nog even genieten dus van alle lieve mensen, leuke gesprekken en het mooie Sri Lanka.

Liefs van Greetje

PS heel erg bedankt voor de leuke reacties op mijn vorige blog. Hierdoor besef ik nog meer hoe speciaal het werk is dat ik hier kan doen en wat een mooie ervaringen ik hier op doe. Ik zie jullie reacties weer heel graag tegemoet!

Goodmorning!

We begonnen dus eerst met wat meditatie en dat was wel een fijn begin van de dag. Even rustig wat tijd voor jezelf. Daarna werden we ingedeeld in klasjes omdat de mensen hier in de ochtend een soort van 'naar school' gaan. Ik werd ingedeeld met 3 anderen bij een klasje met wat oudere gehandicapten, al is het erg moeilijk de leeftijden van de mensen in te schatten. Zodra ik binnenkwam merkte ik meteen dat de bewoners veel aandacht nodig hadden en dat wilde ik ze graag geven. Er wonen hier namelijk ongeveer 100 bewoners en de paar nonnen die hier wonen kunnen ze niet alle aandacht geven die ze nodig hebben. Ik ben meteen tussen de bewoners gaan zitten en ze wilden allemaal mijn hand vast houden en heel dicht bij me zitten. Gelukkig had ik dus een shirt om m'n haar geknoopt en had ik een schort gekregen zodat ik niet teveel afstand hoefde te nemen. Ik vond het juist super om ze zo veel warmte en liefde te kunnen geven. Je zag ook meteen aan hun gezicht dat ze hier heel blij mee waren. De meeste bewoners leven hun hele leven al hier en hebben dus nooit de liefde van vader of moeder gekend. Gehandicapten worden hier namelijk niet echt geaccepteerd en worden daardoor naar tehuizen zoals deze gebracht. Sommige kinderen huilden de hele dag door. Ik vond het zo erg om te zien hoe ellendig ze zich voelen. Moest er zelf bijna van huilen. Maar dit hield ik tegen doordat ik dacht; ik ben hier om ze te helpen en niet om mee te gaan janken. Ook al kan ik hier in korte tijd niet veel veranderen denk ik dat het al heel goed is om ze aandacht en liefde te geven. Of zoals ze hier mooi zeggen; be a channel of love to the unloved. Al snel voelde ik me veel meer op m'n gemak en begon ik echt te genieten van het gevoel dat je hier echt iets betekent! Dat je de mensen echt aandacht kunt geven en dat ze hier zo blij van worden.

Na de 2 uur dat ze hier les hebben in de ochtend is hetom 11.00tijd om ze te voeden. Sommigen kunnen zelf eten maar er zijn er ook veel die dit niet kunnen. Ik heb 1 peuter en 2 volwassen geholpen met eten. Een vrouw zat onderuit gezakt in haar rolstoel en kon haar eten niet kauwen doordat haar tanden in de verkeerde richting waren gegroeid. Ze zag er echt verschrikkelijk uit en er zaten soms vliegen op haar tanden en mond. Toch vergeet je hier te veel op te letten en ben je snel alleen maar bezig met ze helpen en aandacht geven.Om 12.00was het tijd voor ons om te eten en we hebben hier een lunchpauze tot 14.00. Maar omdat je lichamelijk en fysiek best moe wordt van het werk hier is dat niet heel erg. De bewoners hebben dan hun power nap :) Je vergeet in deze tijd bijna dat je in het Disabled home bent totdat er een gehandicapte met alleen onderbroek aan de pauze ruimte binnen rent en broodjes in haar mond propt. Je maakt het hier allemaal mee!!

Na de pauze gaan we weer terug en hebben we een uurtje 'love time'. Dit bestaat uit het spelen met de bewoners en ze simpelweg liefde en aandacht geven. Ik heb vooral veel gespeeld met de kleine meisjes. Een meisje heeft een erg misvormd gezicht en dat is heftig om te zien. Maar ze is zo lief en blij!! Mooi om dat te zien.Om 15.00waren we klaar met vrijwilligen en zijn we terug naar het vrijwilligershuis gegaan. Ik was erg moe en heb dus gechilld en m'n zoveelste handwasje gedaan. Ik ben blij als ik de wasmachine weer kan gebruiken zodat de was écht schoon wordt haha. Tijdens het kletsen over leeftijden schrokken sommige andere vrijwilligers toen ze hoorde dat ik 18 was omdat ze dachten dat ik 22 was. Ze legden uit dat ze vonden dat ik veel zekerder en zelfstandiger was dan iemand van 18. Dit beschouwde ik als een compliment en ik was dan ook blij dat te horen :)

Vrijdagmorgen hebben Meghan en ik voor de laatste keer les gegeven. Er waren minder kinderen dan waar we maandag mee begonnen omdat de kinderen sommige dagen mee naar een tempel worden genomen of thuis een dag privéles hebben. Jammer dat het alweer voorbij is maar ik heb een voldaan gevoel van de week les geven. Hopelijk hebben de kinderen er veel van opgestoken en hebben ze het naar hun zin gehad. Maar dat denk ik wel omdat ik merkte dat ze erg gemotiveerd waren. Vooral de hokey pokey en head, shoulders, knees and toes vonden ze erg leuk.

In de middag zijn we bij het vrijwilligershuis gebleven. Ik heb muziek geluisterd, gekletst en heel wat sudoku's gemaakt. Het grappige was dat ik tijdens het maken van de sudoku's in het Engels nadacht over waar ik welk cijfer moest plaatsen. Maar dat is natuurlijk ook niet raar na 4 weken alleen maar Engels praten. Ik ben zo mega blij dat ik TTO en IB heb gedaan op Durendael. Anders had ik nooit zo gemakkelijk Engels gesproken nu. Dit gemak maakt deze reis qua communicatie ook zo veel makkelijker en fijner. Ook al heeft het me de aller eerste weken op de middelbare school veel traantjes en tijd gekost ben ik nu heel blij met de beslissing die ik als twaalfjarige maakte.

Zaterdag hebben we in de morgen tot 13.30 gewacht op het vervoer terug naar Kandy. Eigenlijk zouden weom 13.00opgehaald worden maar we zijn in Sri Lanka, dus alles duurt iets langer... In die tijd hebben we onze spullen ingepakt (waar ik zo mee klaar was doordat mijn backpack maar 8 kilo is ofzo), heb ik gelezen in een boek dat ik gekregen heb van Carrie (Nieuw Zeeland) en hebben we nog meer gekletst. Ik ben op reis in Sri Lanka en leer veel van dit land, maar ondertussen leer ik ook zo veel over de andere nationaliteiten. Het is alsof ik een wereldreis maak haha, ik heb ondertussen ook overal een adresje om te slapen als ik ergens heen wil. Erg handig ;) Doordat ik alleen reis leer ik zo veel mensen kennen en maak ik zo veel nieuwe vrienden. Hier geniet ik erg van. Ik voel de vrijheid die ik zo alleen heb want ik kan met wie dan ook plekken bezoeken en hoef met niemand rekening te houden. Dat is een erg fijn gevoel! Al mis ik mijn vrienden en familie thuis nu wel meer omdat ik alleen reis natuurlijk. Maar zolang ik bezig ben met vrijwilligerswerk en allerlei dingen bezoeken denk ik niet veel na over thuis. Alleen als ik me verveel of even niks te doen heb merk ik wel dat ik de mensen thuis mis. Maar de komende 2 weken zijn zo om dus ik blijf bewust genieten van alle nieuwe contacten, mooie gesprekken en gave ervaringen die ik hier op doe.

Onderweg van Sigiriya naar Kandy viel me op dat de huizen waar de mensen hier in wonen er eigenlijk echt niet uit zien. Terwijl de mensen er allemaal wel verzorgd en schoon uit zien. Als je alleen de huisjes zou zien zou je niet zeggen dat er zulke schone mensen in wonen.. Eenmaal aangekomen in Kandy was het alweer etenstijd! Gelukkig dit keer rijst met kool dat niet te pittig was voor mij. Normaal ben ik echt niet moeilijk met eten maar hier met al die kruiden die ik totaal niet gewend ben is het eten toch wel soms lastig voor me. Ik merk dat ik er meer moeite mee heb dan de meeste vrijwilligers. Ik denk dat dit komt doordat wij thuis erg puur eten en er niet veel kruiden bij doen. Het staat me tegen dat ik soms alleen maar rijst eet omdat de curries echt te pittig zijn voor mij, maar ik kan het gewoon echt niet eten soms doordat mijn mond in brand staat na 1 hap en ik me meteen wat ziek voel. Dus dan maar afwachten of de volgende dag het eten wat beter te doen is voor mij.

Zondagochtendheb ik in de morgen eerst gechilld en tijdens het ontbijt weer genoten van het mooie uitzicht in de eetzaal. Het ontbijt hier bestaat voor mij uit toast, ei, banaan, watermeloen en een kopje thee. Heerlijk! Hierna ben ik met Meghan naar het zwembad van een hotel hier vlakbij het vrijwilligershuis geweest. We konden hier 2 uur zwemmen voor 250 rupies. Dit is ongeveer €1,50, prima prijsje dus. Voordat wij in het zwembad konden was er een zwemles aan de gang en dat was grappig om te zien. Ik denk dat dit vooral bedoelt is voor de wat rijkere families want niet iedereen kan zwemmen hier in Sri Lanka. Toen Meghan en ik uiteindelijk lekker lagen te zonnen in onze bikini's voelde ik me wel wat naakt. De vrouwen hier zwemmen namelijk of helemaal niet, of met een soort zwempak. Dit bestaat uit een shirt met driekwart mouwen en een broekje tot over de knieën. De mannen zwemmen wel allemaal gewoon in zwembroek. Op het moment dat wij bij het zwembad waren hebben we geen westerlingen gezien en ik denk dan ook dat voornamelijk de rijkere families uit andere delen van Sri Lanka in dit hotel sliepen. Na de heerlijke 2 uurtjes aan het zwembad ben ik nog even Kandy in gegaan en is Meghan terug gegaan naar het vrijwilligershuis. Het was fijn om even alleen op pad te gaan. Kandy is namelijk erg druk en als je er met meer dan 3 mensen heen gaat ben je al snel alleen maar bezig om iedereen bij elkaar te houden. Ik word steeds beter in het afdingen van souvenirs en fruit die ik koop op de markt, het is eigenlijk een soort van psychologisch spelletje. Interpreteren wanneer je half weg moet lopen of niet om de prijs nog lager te krijgen en heel goed op je timing letten van wanneer je iets zegt. Ik begin de lol er wel van in te zien en probeer mezelf dan ook steeds te overtreffen haha. Toen ik alleen door Kandy liep voelde ik me erg vrij en sterk en dat was een fijn gevoel. Dat zijn de momenten dat ik weer echt geniet van het reizen en nieuwe plekken ontdekken. Dus ik ben zeker van plan vaker alleen de stad in te gaan als niemand anders mee wil. De eerste 2 weken in Kandy namen we vaak de tuk tuk terug naar het vrijwilligershuis. Maar ik weet nu de weg en wandel zelf terug, zo bespaar ik geld en heb ik weer wat meer beweging op een dag. Op de weg terug naar het vrijwilligershuis kwam ik een jongen tegen die ik had ontmoet in Trincomalee, aan de andere kant van Sri Lanka. Zo grappig dat ik hem nu hier weer tegen kom! Het is leuk om zelfs als je in een onbekend land bent mensen tegen te komen die je al kent :)

Nu ik weer terug ben in Kandy voelt het helemaal niet alsof ik 2 weken weg ben geweest. De tijd gaat zo snel hier!

Deze reis is een mooie manier voor mij om erachter te komen of reizen echt iets voor mij is en of ik dit ook alleen kan. Ik ben erachter gekomen dat reizen zeker iets voor mij is en dat ik eigenlijk helemaal geen organisatie nodig heb maar makkelijk zelf kan reizen. Je kunt zo veel meer je eigen ding doen en dat past zeker beter bij mij. Ook voel ik dat ik als het zo uitkomt best helemaal alleen op reis kan gaan. Niet in Sri Lanka maar meer in landen als Thailand waar je gegarandeerd andere backpackers tegen zult komen waar je samen dingen mee kan doen. Je maakt zo snel nieuwe vrienden dat je eigenlijk bijna nooit alleen bent in zulke landen. Fijn om mezelf nog beter te leren kennen hier!

Morgen (maandag) begin ik met het werken in het Disabled (gehandicapten) huis. Ik ben erg benieuwd hoe dit zal zijn en hoe mijn reactie hierop is. Ik krijg namelijk verschillende reacties van mensen te horen die hier al geweest zijn, sommigen vinden het vooral erg schokkend en kunnen niet echt wennen aan de stank en omstandigheden daar. Terwijl anderen het juist geweldig vinden om daar te werken. Ik denk in ieder geval dat ik daar zeker iets kan betekenen en dat vind ik erg belangrijk.

De volgende keer dus meer over het werk in het Disabled huis!

Knuffels uit het mooie Sri Lanka!

Daar ben ik weer!

Zondag heb ik lang gewacht op de andere vrijwilligers. Al heb ik toen wel kunnen genieten van een paar uurtjes in de boomhut. Met een heel slecht Amerikaans tijdschrift over hoe verschrikkelijk het is als je puistjes hebt en over dat een bekend persoon niet met ontblote schouders op de foto wil... Who cares?! Maarja dat is dan weer mijn mening. Om de tijd te doden heb ik het toch maar zonder te veel kritiek in m'n hoofd doorgebladerd. Ook heb ik de mensen hier geholpen met bedden opdekken en heb ik wat info opgezocht over de volgende reizen die ik wil maken :D Ondertussen ben ik gewend dat de boomhut best veel beweegt en is het eigenlijk heel relaxt. Het is koel, je zit in de schaduw, er is een lekker windje en zo nu en dan heb je bezoek van een vogel. Ook heb ik daar goed bereik met internet dus dat is natuurlijk handugggg :) Ik bel dus vooral daar met Max, Sofie en papa&mama. Het perfecte plekje om te bellen.

Om 19.30 arriveerden de andere vrijwilligers en daar was ik erg blij mee. Wat leven hier in the middle of nowhere. De eerste nacht was even wennen maar wel erg lekker. Ik slaap hier namelijk half buiten en je hebt dus veel wind. Maar eigenlijk kun je je geen betere ventilator wensen. Het was heerlijk om wakker te worden en meteen de mooie natuur te zien.

Maandag begon ik weer met vrijwilligen. Op z'n Sri Lankaans was alles in de morgen eerst wat vaag en hebben we tot 10.00 gewacht totdat we eindelijk naar het schooltje konden. Wat hier om de hoek van het vrijwilligershuis blijkt te zijn.. Maar ik begin gewend te raken aan al het wachten en heb het maar geaccepteerd. Meghan en ik hebben een klasje van 14 leerlingen van verschillende leeftijden. Dit klasje is echt super omdat ze gemotiveerd en erg lief zijn. Toen we aankwamen op het schooltje was het alleen een beetje zoeken naar wat te doen omdat we geen white-bord ofzo hadden om op te schrijven. Maar toen we dit duidelijk probeerden te maken aan de monniken en bewoners die buiten te vinden waren, deden ze erg hun best om ervoor te zorgen dat we een white bord en markers hadden. Ook wisten we niet wat de bedoeling was van wat ze wilden dat we ze leerden. Dus uiteindelijk hebben we met ze de delen van je lichaam geleerd, de kleuren en familienamen zoals vader en moeder, allemaal in het Engels natuurlijk. Het leuke is om te merken dat sommige kinderen alles erg snel oppikken en dus snel leren. We geven les van 8.30 tot 11.30 en omdat Meghan en ik deze klas de hele week les zullen geven kunnen we ook echt iets betekenen voor ze. Dat voelt heel goed. Vorige week in Hill Country had ik namelijk steeds andere kinderen en dat werkt natuurlijk niet heel effectief. Dus ik ben erg blij met dit klasje.

Nadat we klaar waren met lesgeven zijn Meghan en ik met de tuk tuk en bus naar Polonnaruwa gegaan. In dit plaatsje blijken veel oude tempels te zijn en dat leek ons erg mooi. Daar aangekomen hebben we een fiets gehuurd en werd ons verteld dat we een kaartje moesten kopen. We wisten niet dat de tempels zich bevonden in een gesloten park waar je een ticket voor nodig had maar oke. Toen we een ticket wilden kopen bleek het 3500 rupies te zijn wat ongeveer €22,- is. We vonden dit wel erg veel en hebben besloten om met de fiets te zoeken naar tempels buiten het park. Dit is zeker gelukt en ondanks dat we niet zo veel hebben gezien als je kunt zien in het park was het een mooie dag. We zijn onderweg ook veel apen tegen gekomen, grote en hele lieve kleintjes. Ik vind apen echt super leuke beesten omdat ze heel actief en nieuwsgierig zijn. Ook hebben we over een soort dijk gefietst met aan de ene kant veel palmbomen en velden en aan de andere kant een groot meer. Dit was echt geweldig mooi. Fietsen hier in het verkeer was wel een uitdaging maar ook heel leuk om te doen, al was het wel mega warm.

Hier in Sigiriya en omgeving is het land vrij vlak. Het is leuk om het verschil van het landschap hier en dat rondom Kandy te zien. Het vlakke landschap in Sigiriya met op de achtergrond de bergen is een mooi gezicht. Na de fietstocht zijn Meghan en ik weer terug gegaan naar het vrijwilligershuis en hebben we noodles (jeeeej) gegeten :)

Vandaag (dinsdag) hebben Meghan en ik weer les gegeven. Je merkt echt dat sommige kinderen super slim zijn en ik vind het dan ook best lastig om te weten dat zij niet de mogelijkheid zullen krijgen om hier ook echt iets mee te doen. Zoals te studeren voor een goede baan en toekomst. Maar daar kunnen wij op korte termijn jammer genoeg niks aan veranderen.

We begonnen de dag met het herhalen van de onderwerpen die we gisteren behandeld hadden. Hierna hebben we ze de kloktijden, vogels, tegenovergestelde woorden zoals beautiful en pretty, en het verschil tussen werkwoorden, zelfstandig naamwoorden en bijwoorden geleerd. Ook hebben we met ze gezongen, gedanst en met ze gelachen natuurlijk :) Soms werden we onderbroken door een oud vrouwtje die ons kwam vragen hoe we heetten en waar we vandaan kwamen. Ze was erg lief. Ook kwam ze ons iets van fruit uit de boom ernaast brengen, dat had ze voor ons geplukt, heel schattig.

Meghan en ik hebben rond 9.45 tea time en dan krijgen we thee, koekjes en bananen van de monnik die bij het schooltje woont. Ik geniet erg van het lesgeven omdat ik merk dat de kinderen het leuk vinden en graag nieuwe dingen willen leren. Dit geeft me een super gevoel. We hebben net rijst gegeten bij de lunch en zitten nu met onze zelf gesneden kokosnoot te chillen in de boomhut. Het geeft me een echt vakantiegevoel om hierboven in de boomhut te zitten.

Het is hier nu 13.00 en vanmiddag willen we naar Dambulla, een stadje vlakbij gaan. Hierover schrijf ik de volgende keer weer!

Ik vond trouwens nog een hele toepasselijke, mooie quote op het internet waar ik het helemaal mee eens ben;

Fear leads you to run away from all the great possibilities in your life. Dus overwin je angsten en doe de dingen die je echt wil doen in je leven! Mooie afsluiter:)

See you the next time!

Lots of love from here.

PS bekijk zeker ook even de foto's, dit geeft een impressie van hoe het is hier.

Dit weekend was heerlijk! Maria en ik hebben lekker gechilld. Vrijdag kwamen we rond 10.00 aan bij ons hotel in Trincomalee. De eigenaren waren erg aardig en het hotel zag er goed uit. We konden onze kamers nog niet in en dus hebben we onze tassen in het hotel gelaten en de tuk tuk genomen naar een Hinduïstische tempel op een uitzichtpunt. Deze tempel was erg kleurrijk en mooi om te zien. Hierna wilden we graag ergens brunchen en vroegen we de tuk tuk chauffeur om ons naar een mooi restaurantje aan het strand te brengen. Volgens mij had hij een iets andere definitie van mooi en dus kwamen we uit bij een restaurant met uitzicht op de industriële haven. Niet echt geweldig dus. Maar goed, we hebben er wat gegeten met de vele Aziaten die ineens arriveerden en echt sceptisch zijn om bruin te worden. Dit lieten ze merken doordat de twee meter zon die ze moesten overbruggen werd bewandeld met shirtjes om hun hoofd geknoopt... Beetje overdreven maarja, de Aziaten snorkelen hier ook met zwemvesten aan wat niet heel normaal is.

Nadat we van het 'geweldige' uitzicht hadden genoten namen we de tuk tuk naar het échte strand, Uppuvelli Beach. We hadden van andere vrijwilligers gehoord dat Fernando's een hele gave beach tent was en zijn daar dan ook meteen naartoe gegaan. En inderdaad het was een super beach tent. Heel relaxed ingericht met hout, leuke muziek en lekker eten. Ook het strand was super mooi, wit zand, met wat bootjes hier en daar en het water was niet koud. Maria en ik hebben hier lekker gezwommen en gechilld. Ook hadden we een snorkelexcursie voor de volgende dag geboekt bij Pigeon Island.

Op een gegeven moment was ik aan het zwemmen in zee en keek ik een meisje aan, zij kwam me wel heel bekend voor en zij herkende mij ook. Wat bleek, het was Oda, de vriendin van Daan die weer een goede vriend is van Max! Ik had haar ontmoet op het diner van het dispuut van Daan en Max en wist dat ze naar Sri Lanka zou gaan, maar dat we elkaar zonder afspreken ook echt zouden ontmoeten!? Super gaaf!! We waren dan ook erg verrast. Oda heeft samen met Maria en mij wat gedronken op de schommels in de beach tent. Dat was echt vakantie gevoel!

Later in de middag heb ik nog gevolleyt met 9 anderen. De teams waren erg aan elkaar gewaagd dus dat was echt heel leuk. Ik ben niet zo goed in alleen maar op het strand liggen en was dan ook blij dat ik iets actiefs kon doen. In de avond is het hier vrij snel donker en we hebben dan ook gezellig gegeten met sfeerverlichting (wat hier in Sri Lanka zeer zeldzaam is omdat ze veel TL verlichting gebruiken) en fakkels op het strand. Na de heerlijke pasta (!!) hebben Maria en ik weer de tuk tuk terug genomen naar het hotel. Onze kamer had airconditioning en dat was super. Alleen zorgde dit er wel voor dat ik het 's nachts vrij koud had. We zijn hier niet meer aan de kou gewend haha. De volgende ochtend hebben we een tuk tuk genomen naar het strand en begonom 9.00onze snorkel excursie. We moesten eerst ongeveer een half uur met de boot naar Pigeon Island. Het water was vrij hevig en dit zorgde er dan ook voor dat je jezelf goed vast moest houden in de boot. Eenmaal aangekomen op Pigeon Island zijn we gaan snorkelen in een inham van het eilandje. Het was er best wel druk maar wij ontweken de drukte en zijn meer in de richting van open zee gaan snorkelen. De vissen waren echt heel mooi!! Voor de eerste keer dat ik de Nemo visjes zo in het wild zie. En het lijkt net of je helemaal alleen in het water bent als je aan het snorkelen bent. Ik vond vooral de grote blauw-geel gestreepte vissen erg mooi. Het snorkelen was echt genieten! Al vond ik het wel jammer dat we de haaien niet hebben kunnen zien. Die waren andere dagen namelijk wel aanwezig en nu niet.

Na ongeveer 2 uur snorkelen waren we weer terug op weg naar het strand. De gidsen die onze boot bestuurden konden niet echt Engels en het was dan ook erg onduidelijk toen ineens 3 mensen uit onze boot midden op zee naar een andere boot moesten overstappen. Maria stapte over en ik bleef op dezelfde boot. Wij werden naar een random strand gebracht waar we moesten wachten op we wisten niet wat. We probeerden te achterhalen waarom we hier moesten wachten maar de gidsen waren erg onduidelijk. Na een half uur had ik er wel genoeg van en belde Maria me, zij was alweer terug bij de beach tent. Zij kon dus via daar proberen te achterhalen wat er aan de hand was maar ook zij wisten eigenlijk niet waarom we nog niet terug waren. Onze gids was nergens meer te bekennen en ik en 5 anderen bleven maar wachten en wachten. Tot dat er na een uur een andere boot kwam die ons ophaalden en terug bracht. Ik was natuurlijk erg boos en heb dit dan ook laten merken aan de organisatie met het doel geld terug te krijgen. Tevergeefs is dit niet gelukt.. Dit vond ik erg balen. Schijnbaar waren er 2 mensen van onze groep nog aan het snorkelen en dus niet mee gegaan. Daar waren we schijnbaar op aan het wachten. Maar wij wisten van niks! Ik was wat gefrustreerd omdat ik niet van opgeven houd en ik vond dat de organisatie erg onredelijk deed omdat ze niet eens toegaven dat ze fout zaten door zo onduidelijk te zijn. Uiteindelijk heb ik me er toch maar bij neer gelegd en heb ik nog een chille middag gehad met Maria. Ook hebben we gezellig gekletst met een Zwitsers gezinnetje met 4 meiden van 4-7-12 en 14 jaar oud. Dit was erg leuk en de kindjes waren heel lief. Ze waren erg geïnteresseerd in het vrijwilligerswerk en dat was leuk.

In de avond was er een beachparty :) We hebben gezellig om een kampvuur gezeten en met verschillende backpackers gekletst. Ook kwamen we wat andere vrijwilligers tegen en dat was natuurlijk heel leuk. Na wat cocktails en dansjes te hebben gedaan zijn Maria en ik naar een ander hotel op het strand gegaan en hebben we goed geslapen. We hadden dit hotel overdag nog geboekt omdat we graag tot later in de avond op het strand wilden blijven en niet zo laat met de tuk tuk wilden rijden naar het hotel waar we eerst sliepen. Ik had nog nooit zo last minute een hotel geboekt! Maar als backpacker is dit wel de manier van reizen :) Vanmorgen hebben we heerlijk geluncht op het strand en hebben we daarna de bus genomen richting Colombo. Ik ben na 3 uur uitgestapt in Sigiriya en Maria is doorgereisd naar Ambalangoda waar zij de beach week heeft. Echt afscheid nemen konden we niet omdat ik door de drukte in de bus maar amper de bus uit kon. Maar Maria woont in Duitsland dus we kunnen zeker nog met elkaar afspreken, dat is gezellig. Ik heb nadat ik was aangekomen in Sigiriya in m'n eentje de tuk tuk genomen naar de accommodatie van het vrijwilligershuis. Ik ben hier veilig aangekomen! Vond het toch wel wat spannend zo alleen in de tuk tuk. Maar het is goed gegaan! Ik ben nu als eerste vrijwilliger hier aangekomen en de rest komt vanavond pas. Het is hier prachtig. Ik slaap in een bed met alleen een dak boven mijn hoofd en een klamboe om het bed (wat zeker nodig is voor alle vliegen hier). Je slaapt echt in de natuur en het is hier zo rustig. Het enige wat ik hoor is vogels en het ritselen van de bomen in de wind. Heerlijk!!

Ik heb hier alleen goed bereik boven op het dak van een gebouwtje hiernaast dus veel internet heb ik hier niet. Maar dat past juist wel bij deze omgeving.

Ik ga nu nog wat rondlopen hier en rusten, wachtend op de andere vrijwilligers.

Dit weekend was echt super fijn. Ik ben benieuwd wat voor leuks ik komend weekend ga doen. Ik hou jullie op de hoogte!