Goodmorning!

We begonnen dus eerst met wat meditatie en dat was wel een fijn begin van de dag. Even rustig wat tijd voor jezelf. Daarna werden we ingedeeld in klasjes omdat de mensen hier in de ochtend een soort van 'naar school' gaan. Ik werd ingedeeld met 3 anderen bij een klasje met wat oudere gehandicapten, al is het erg moeilijk de leeftijden van de mensen in te schatten. Zodra ik binnenkwam merkte ik meteen dat de bewoners veel aandacht nodig hadden en dat wilde ik ze graag geven. Er wonen hier namelijk ongeveer 100 bewoners en de paar nonnen die hier wonen kunnen ze niet alle aandacht geven die ze nodig hebben. Ik ben meteen tussen de bewoners gaan zitten en ze wilden allemaal mijn hand vast houden en heel dicht bij me zitten. Gelukkig had ik dus een shirt om m'n haar geknoopt en had ik een schort gekregen zodat ik niet teveel afstand hoefde te nemen. Ik vond het juist super om ze zo veel warmte en liefde te kunnen geven. Je zag ook meteen aan hun gezicht dat ze hier heel blij mee waren. De meeste bewoners leven hun hele leven al hier en hebben dus nooit de liefde van vader of moeder gekend. Gehandicapten worden hier namelijk niet echt geaccepteerd en worden daardoor naar tehuizen zoals deze gebracht. Sommige kinderen huilden de hele dag door. Ik vond het zo erg om te zien hoe ellendig ze zich voelen. Moest er zelf bijna van huilen. Maar dit hield ik tegen doordat ik dacht; ik ben hier om ze te helpen en niet om mee te gaan janken. Ook al kan ik hier in korte tijd niet veel veranderen denk ik dat het al heel goed is om ze aandacht en liefde te geven. Of zoals ze hier mooi zeggen; be a channel of love to the unloved. Al snel voelde ik me veel meer op m'n gemak en begon ik echt te genieten van het gevoel dat je hier echt iets betekent! Dat je de mensen echt aandacht kunt geven en dat ze hier zo blij van worden.

Na de 2 uur dat ze hier les hebben in de ochtend is hetom 11.00tijd om ze te voeden. Sommigen kunnen zelf eten maar er zijn er ook veel die dit niet kunnen. Ik heb 1 peuter en 2 volwassen geholpen met eten. Een vrouw zat onderuit gezakt in haar rolstoel en kon haar eten niet kauwen doordat haar tanden in de verkeerde richting waren gegroeid. Ze zag er echt verschrikkelijk uit en er zaten soms vliegen op haar tanden en mond. Toch vergeet je hier te veel op te letten en ben je snel alleen maar bezig met ze helpen en aandacht geven.Om 12.00was het tijd voor ons om te eten en we hebben hier een lunchpauze tot 14.00. Maar omdat je lichamelijk en fysiek best moe wordt van het werk hier is dat niet heel erg. De bewoners hebben dan hun power nap :) Je vergeet in deze tijd bijna dat je in het Disabled home bent totdat er een gehandicapte met alleen onderbroek aan de pauze ruimte binnen rent en broodjes in haar mond propt. Je maakt het hier allemaal mee!!

Na de pauze gaan we weer terug en hebben we een uurtje 'love time'. Dit bestaat uit het spelen met de bewoners en ze simpelweg liefde en aandacht geven. Ik heb vooral veel gespeeld met de kleine meisjes. Een meisje heeft een erg misvormd gezicht en dat is heftig om te zien. Maar ze is zo lief en blij!! Mooi om dat te zien.Om 15.00waren we klaar met vrijwilligen en zijn we terug naar het vrijwilligershuis gegaan. Ik was erg moe en heb dus gechilld en m'n zoveelste handwasje gedaan. Ik ben blij als ik de wasmachine weer kan gebruiken zodat de was écht schoon wordt haha. Tijdens het kletsen over leeftijden schrokken sommige andere vrijwilligers toen ze hoorde dat ik 18 was omdat ze dachten dat ik 22 was. Ze legden uit dat ze vonden dat ik veel zekerder en zelfstandiger was dan iemand van 18. Dit beschouwde ik als een compliment en ik was dan ook blij dat te horen :)