Dinsdag voelde ik me gelukkig weer stukken beter. Ik ben toen mee naar de tempel gegaan en we hebben de binnenkant wit geverfd. Het was eigenlijk meer een huis dan een tempel. We waren 30 minuten bezig en toen was het alweer 'tea time'. Het dorpje waar de tempel was gelegen was erg klein. Het leuke daarvan was dat de inwoners het erg speciaal vonden om 12 blanke buitenlanders in hun dorp te ontvangen. Wij waren ook de eerste vrijwilligers groep die hoer kwam renoveren. Dat ze ons speciaal vonden lieten ze dan ook duidelijk merken door ons vol te proppen met cake, koekjes en wafels. Het is leuk om vrijwilliger te zijn omdat je zo veel contact hebt met de locals en zij veel bereikbaarder zijn om mee om te gaan. Ook al begrijpen zij ons Engels niet altijd en wij hun Sri Lankaans al helemaal niet is het altijd gezellig met ze. Als lunch aten we weer rijst met verschillende curries. De inwoners hebben ons bijna de hele dag verwonderlijk aangekeken, toen we verfden, aten en niks deden haha.. We zijn ook zo'n bijzondere mensen ;) Het verven de hele dag is niet helemaal mijn ding dus ik was blij dat ik woensdag naar de andere tempel ging en in de middag les kon geven. We hebbenwoensdagochtendbamboe stokken voor de constructie van het dak omhoog gesjouwd. Dit was wel wat zwaarder werk dan verven maar het fijne was dat het ook echt voelde dat je veel deed. We lopen in de tempels en op het terrein van de tempels constant op blote voeten. Hier raak je vrij snel aan gewend. Ook al loop je ook in het vieze wc hokje en in de keuken vol vliegen op je blote voeten. Maar veel mensen hier lopen zelfs overal op blote voeten. Of ze nou op straat lopen of een huis bouwen het maakt ze niets uit. Dit verklaart dan ook de dikke laag eelt onder hun voeten.

'S middags gaven we les van14.30-16.00. Ik en Alex (Zwitserland) hadden een klasje van 3 kinderen van 13 jaar. We hebben grammatica met ze geoefend en Engelse liedjes gezongen. Het was leuk maar soms vond ik het lastig in te schatten of ze niet begrepen wat ik vroeg of er gewoon geen zin in hadden. Ons klasje was namelijk niet het meest gemotiveerd. We kregen ook helemaal geen uitleg van iemand over wat we met ze moesten doen ofzo dus we hebben er maar het beste van gemaakt. Ze spelen het liefste galgje. Dit is een goede manier van woorden en letters in het Engels oefenen. De school is gelegen naast de tempel en het verblijf waar de monniken slapen. Het zien van monniken hier is een beetje hetzelfde aan het worden voor mij als het zien van rode bussen in Londen. Op het begin is het helemaal speciaal en wil je meteen foto's van ze nemen (ofja van de monniken niet want dat moet je eerst vragen) maar na een tijdje kijk je er niet meer echt van op. De monniken hier doen vrij weinig. Ze krijgen eten van de bewoners rond de tempel en mediteren door de dag heen. Hier worden ze gezien als helden, de mensen knielen voor elke monnik. Dit is grappig om te zien. Ik vind eigenlijk dat ze beter anderen kunnen gaan helpen dan verder de hele dag niets doen. Maarja dat is mijn mening, het werkt hier allemaal heel anders. Er lopen hier zelfs monniken van maar 7 jaar oud. Ik hoorde dat ze als monnik een betere kans hebben op een goed leven met onderwijs. Als ze op latere leeftijd toch geen monnik meer willen zijn kunnen ze hiervoor kiezen. Het nadeel hiervan is alleen dat mensen dit als een zwakte zien en dat ze soms worden verstoten door familie.

We hebbenwoensdagavondafhaal Chinees gegeten. Het is fijn om zo nu en dan de rijst af te kunnen wisselen met iets anders. Vandaag ben ik weer in de tempel geweest waar de school zich bevindt. We hebben geschilderd en veel gechilld. Want dat doen de monniken hier ook haha. Ik neem altijd wat ballonnen mee voor als ik kinderen tegen kom waar ik mee kan spelen of wat mee kan praten. Vandaag kwam dit goed van pas! Heidi (Nederland), Meghan (Canada), Maria (Duitsland) en ik kwamen vandaag 4 kinderen tegen en we hebben met ze met de ballonnen gespeeld. Dit is een erg leuke manier om contact met ze te hebben en ze zijn meteen veel losser! Ook hebben we wat foto's genomen. Sommige kinderen kunnen echt al erg goed Engels. Niet alleen in Europa maar ook in andere werelddelen leert de nieuwe generatie steeds meer en beter Engels.Dat is leuk om te merken. Hierna hebben Maria en ik 6 kinderen van 13 jaar les gegeven. We hebben ze dieren, de tijden in het Engels en nog wat andere dingen geleerd. Het klasje was veel leuker dan die van gisteren omdat je merkte dat ze echt wat wilde leren. Dit gaf een goed en voldaan gevoel.

Toen we terug kwamen in het vrijwilligershuis in Hanguranketha hebben Maria en ik meteen onze spullen gepakt en hebben we de bus genomen richting Kandy. Dit duurde ongeveer een uurtje. Het openbaar vervoer is hier prima vind ik. Vooral omdat het zo leuk is om tussen de locals te zijn en het is echt mega goedkoop. We hebben de nacht doorgebracht in het vrijwilligershuis in Kandy zodat weom 5.20de bus vanuit hier naar Trincomalee konden nemen voor een weekendje strand!! Daar heb ik erg veel zin in. Ook is het fijn om gewoon met z'n tweeën te zijn en niet met vijftien ofzo haha. Maria en ik kunnen het echt heel goed met elkaar vinden en dat is erg fijn. We zitten nu in de bus richting Trincomalee, het is hier 5.20 dus we zijn lekker vroeg opgestaan. We hebben heel onze backpack mee genomen omdat ik na dit weekend rechtstreeks door reis naar Sigiriya en Maria naar Ambalangoda. Het voelt zo met z'n tweeën veel meer als een avontuur. Omdat we lokale bussen en tuktuks nemen ipv een taxi voor heel het weekend. Dit gevoel past mij veel beter en ik kan dan ook nu al niet meer wachten om zonder organisatie te gaan reizen.

De mensen hier proberen je overal te helpen maar ik vind het soms moeilijk in te schatten wanneer ik er op in moet gaan. Je leest namelijk genoeg over verhalen dat mensen je ondertussen beroven etc. Maar ik houd m'n spullen gewoon goed bij me zodat ik de echte behulpzame, lieve mensen niet mis zal lopen. En verder is het een kwestie van vertrouwen op je gevoel.